در تقویم باستانی کشور ایران هفدهمین روز در هر ماه را به «سروش» نامگذاری کرده‌اند. از این رو هفدهم فروردین ماه اولین روز از سال بوده که سروش نامیده شده و در آن جشن «سروشگان» یا جشن «هفده روز» انجام می‌شده است.

«سروش روز» یا «جشن سروشگان» یکی از جشن‌های باستانی ایرانیان است که در تقویم زرتشتی جای دارد. سروش یکی از فرشتگان در ادیان ایرانی است که نماینده‌ی شنوایی و پیام‌رسان خدایان شناخته می‌شود. این جشن به افتخار سروش، فرشته‌ی شنوا و نگهبان ارواح، برگزار می‌شود. سُروش یکی از ایزدان باستانی ایرانیان است، از ایزدان بزرگی است که بر نظم جهان مراقبت دارد، پیمان‌ها را می‌پاید و فرشتهٔ نگهبان خاص زرتشتیان است.

در این روزها، زرتشتیان به نیایش و خواندن دعاهایی به افتخار سروش می‌پردازند و گاهی اوقات مراسم خاصی برای بزرگداشت این فرشته برگزار می‌کنند. این جشن‌ها نه تنها در ایران بلکه در میان جوامع زرتشتی در سراسر جهان، مانند هند و پاکستان نیز جشن گرفته می‌شود.

در اوستا به صورت sraoša- یا seraoša-و در فارسی میانه مانوی به صورت  به معنی “شنیدن”Ösrõšahrãy یا srõšãw آمده است.این واژه از ریشه ی sru  اشتقاق یافته است و در اوستا هم به معنی “فرمانبرداری” به کار رفته است و هم نام یکی از ایزدان است.سروش ایزدی است که زمزمه کردن (نیایش) را به مردم آموخت.او ایزدی است که قبل از طلوع آفتاب بانگ زده و مردم را برای نیایش پروردگار فرا می­خواند.

روز سروش در ماه فروردین از اهمیت ویژه­ای برخوردار بوده و جشن سروشگان گرفته می­ شده است. ایرانیان در این روز به عبادت و نیایش پروردگار پرداخته و به معابد می­رفتند.

ایزد سروش بر فراز کوه البرز کاخی دارد، با یک‌هزار ستون که به خودی خود روشن است و ستاره‌نشان (یسنه ۵۷، بند ۱۰).گردونهٔ او را در آسمان،چهار اسب نر درخشان و تیز رو با سم‌های زرین می‌رانند.هیچ موجودی از ایشان پیشی نمی‌گیرد و بدین‌گونه است که او دشمنان خود را در هر کجا که باشند، دستگیر می‌کند. سروش همیشه بیدار است و هرگز به خواب نمی رود و مخلوقات مزدا را پاسبانی می کند و برای محافظت نوع بشر هر روز و هر شب،سه بار به دور زمین می گردد. نماد مادی سروش خروس نام نهاده شده که با بانگ بامدادی خود مردم را از پی ستایش خداوند بخواند. در مجموعه ی یشت ها، یشت یازدهم برای سروش است.

ویژگی های سروش به نقل از اوستا

قوی بازو ،چست و چالاک ، چابک ترین در میان جوانان ، شهریار جهان، دارنده ی سلاح سخت، دارای سلاح آخته، دارای ابزار مینوی یعنی “اهونور” ، “یسنوکرتی” و “فشوشومانتره” ،”تنومانتره” یعنی دارای پیکری با کلام مقدس ، پاک ترین و رد (:سرور) پاکی ،  دارای اندیشه ای والا ، خوش سخن ، نگهبان آفریدگان، پاسبان سرار گیتی و پناه دهنده ی بینوایان .

سروش در میان ایزدان نخستین کسی است که زبان به ستایش خداوند و نیایش امشاسپندان گشود. نخستین کسی که مراسم مذهبی به جای آورد و پنج گاتهای زرتشت را بسرود. ایزد سروش بر آن است تا  نیروهای اهریمنی چون “خشم”،  “کنده یا مستی” ، “بوشاسپ یا خواب و تنبلی” (و مهمتر از همه ” دروغ” را  از میان ببرد.

سروش نابود کننده ی دیو آز و خشم است و به همراه مهر و رشن (دو ایزد باستانی ایرانیان)  اعمال انسان ها را سنجیده و به نیکو کاران پاداش و به بدکاران کیفر می دهد. او فرمانروا و دهبد جهان است. بر تمامی ارزه (کشور غربی) و سوه (کشور شرقی) فرمانروایی دارد. او نگهبان تن در جهان است و برای نگهبانی آفریدگان،همواره بیدار و هوشیار بر گرد جهان می گردد. هفدهمین روز هر ماه به نام ایزد سروش به عنوان پیام آور غیب و پیک ایزدی شناخته می شود.

روز سروش از زبان ابوریحان بیرونی

سروش اولین کسی است که مردم را برای ستایش پروردگار به زمزمه کردن امر کرده است. در این روز دعا و عبادت کردن و به معبد رفتن بسیار نیک است.

ز گیتی برآمد سراسر خروش

به آذر بد این جشن روز سروش

روز سروش از زبان فردوسی

روز سروش است که گوید سروش

باده خور و نغمه مطرب نیوش

سروش اولین کسی است که مردم را برای ستایش پروردگار به زمزمه کردن امر کرده است.در این روز دعا و عبادت کردن و به معبد رفتن بسیار نیک است.

دوباره سروش پس از کشته‏ شدن سیامک برای ترک سوگ یک ساله بر کیومرث ظهور می ‏کند و او را به تداوم مبارزه و نبرد با اهریمنان و دیوان دعوت می‏ کند.